Poezi nga shkrimtari Fatmir Muja
Në burgun e egos kur frymojmë, dritën e zemrës e errësojmë
Sillemi si të lirë edhe pse të gjithë na robërojnë
S’na duken aq kokëtrashë budallenjtë që na lavdërojnë
S’na duken aq të mençur të urtët që na qortojnë
Duke u mahnitur me mendjen, shpirtin tonë e harrojmë
Themi “unë mendoj” edhe pse mendimi s’na vjen kur dëshirojmë
I ngjajmë Nastradinit që udhëton hipur në gomar
Të tjerët i pyet me kureshtje: “Gomarin mos ma keni pare?”
Shigjetat e egos na plagosin e nga shpirti ynë na ndajnë
Qeshim me të dashurit tanë që për dhimbjet tona qajnë
Miqtë për armiq i marrim e shpresat te ta i varim
E mira gjithnjë dënohet, sa herë të keqen e falim.
Në qelinë e egos ku drita e zemrës nuk ndizet
Kuptimi i pranisë sonë në botë zbehet dhe venitet
E pranojmë një dije që vetëdijen ta humbasim
Pastaj flasim çfarë dimë por nuk e dimë çfarë flasim
Kuptojmë veç atë që dëshirojmë e të tjerat i mohojmë
Me syzet tona njëngjyrshe gjithë botën e vështrojmë
Në prani të të tjerëve veten duke e qortuar e lavdërojmë
Por zemra e di që ne s’jemi ata që të tjerët besojnë
O “unëjam” që dëshiron të jesh kaq tepër nga të tjerët i mikluar
Gomari nuk zbukurohet veshët duke ia shkurtuar.
E errët është qelia e egos ku rrezet e diellit nuk hyjnë
Fjalët e Gjalla lexohen por në zemrat e vdekura s’arrijnë
Kur nata e zezë u pëlqen mendjeve, kot që mëngjeset vijnë
Gjynahet janë plagë që qeniet tona i godasin
Po qëlluan në vend të ndjeshëm, mund edhe të na vrasin
Shpirti kërkon me u lumnue por egoja frikësohet nga e vërteta
Ajo nuk dorëzohet por pret t’i dorëzohet jeta
Ama jeta është e gjallë e egoja është e vdekur
Ajo është grumbull mendimesh që në kujtesë kanë mbetur
Jeta gjallëron tani në këtë çast kur po lexon këtë varg
Vetëdija humbet atëherë kur mendja lumturinë e kërkon larg
Ujit i duhet kohë për të vluar dhe veç një çast për t’u avulluar
Ato që i ndjen zemra, mendja s’ka kohë për t’i kuptuar.
Në burgun e egos ndjehesh vetëm edhe pse shoqëri ka
Dikush është aq fukara sa s’ka asgjë tjetër, veç pará.
Dikush te trëndafili sheh veç gjembat që shpojnë
Të gjithë këta shokë në burg mund të të shoqërojnë
Nga të gjithë mund të mësosh diçka që i takon të vërtetës
Nga të gjithë do shpëtosh nëse shpëton prej vetes
Dikush të ka armiqësisht mik e dikush miqësisht armik
Asnjërit mos iu afro, nga asnjëri mos ik
E si mund të afrohemi apo të ikim, kur këta jemi ne vetë
Derisa egoja të hidhet e shpirti çdo çast ta kthejë në jetë
Kur të kemi dalë nga ky burg pa dry
Çelësi ku do mbetet, me mua a me ty?
Ti tani buzqeshë, unë ta bëj me sy…