Abdyl Krasniqi
Ti je shumë larg,
por unë të shoh çdo ditë
te kopshti i luleve të bukura
Si atëherë, e njomë, plot aromë.
Ç’u bë me flakën e shpirtit?
Ti flakë e zjarr që ngroh e djegë.
Për çudi të gjithë e duan ngrohtësinë tënde!
Edhe kur dimiri sjell acar,
e pranvera behar e flutura
që notojnë në flakën tënde.
Po ti kush je?
Shpirt i zjarrit apo Zjarri vet?
Si ndihesh në flakë,
e lumtur dhe krenare…?
Po ty kush të vret?
Loti, tymi të mbulon,
Apo gacë e shuar, pluhur,
Aromë vdekjeje.
Një ditë si feniks nga hiri do të lindin:
lule, lisa…
e ti, përsëri do t’i marrësh
në përqafimin tënd…
12 dhjetor 2016