Sahit F. Osmani
Po afrohet nata, errësira ka ra mbi,
Dritat s’kanë dritë, herët të dalin yjet,
Vetmia territ i bën sfidë, hëna mjalton…
Drurët digjen, dimër kanë në shpirt.
Po ti ku je, ku je në këtë natore?
Yjet gjihapur qiellit të turbullt hapin rrugë,
Vetëm kur ti afrohesh, kur ti s’mungon,
Unë e ndjej diellin e mëngjesit tënd!