Në numrin e tretë të revistës “Nëndori”, mars 1954, (në faqet 80 deri në 95) gjendet referati i Dhimitër Shuteriqit i mbledhjes plenare të Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë për të arriturat letrare të vitit paraprak, 1953, përmes të cilit mësojmë se gjatë atij viti ishin botuar gjithsej 23 vepra: 8 në poezi, 5 në prozë, 1 dramë e 9 letërsi për fëmijë (poezi dhe prozë). Shuteriqi pastaj u bën një analizë të detajuar këtyre botimeve, herë duke i lëvduar e herë duke i qortuar.
Ai i kritikon këta libra të botuar për skematizmin, dobësitë gjuhësore, ndërtimin bardhezi të karaktereve. Do të thotë, Shuteriqi kërkon letërsi të realizmit socialist, por jo letërsi naive e fëmijërore. Shihet se urdhrat e partisë shumica e shkrimtarëve i kishin marrë me frikë të madhe, prandaj edhe mungonte guximi krijues, shkruan sot Gëzim Aliu në Koha Ditore.
Me interes të veçantë në këtë referat është arsyetimi i qortimit dhe dëbimit nga Lidhja e Shkrimtarëve të Shqipërisë të disa shkrimtarëve që nuk pajtoheshin me letërsinë që kishte filluar të kultivohej. Përmes disa faqeve të ngjeshura të tipit polemik, Shuteriqi i “deklason” Mark Ndojën, Kasëm Trebeshinën dhe Mehmet Myftiun.