(Me rastin e ndarjes nga jeta të njeriut të madh me plot virtyte njerëzore, Adnan Abrashit)
Pse ike sonte pa paralajmërim?
Pse nuk prite ndryshimin që e deshe aq shumë?
Pse miku im na solle kaq trishtim?
Pse lejove që vdekja të të mund?
Ende s’po besoj që ti më s’frymon,
Se ja dhe lamtumirën kësaj bote plot halle!
Ky mendim shpirtin po ma trishton,
Se ti më s’je të luftosh për SHQIPËRINË e madhe!
Djemtë e ri mbetën pa plakun,
Që ju dhe frymëzim e këshilla pa kursim.
Shtëpia s’funksionon po s’e ka oxhakun,
Duket e braktisur po që s’duket tym.
Një jetë të tërë jetove i persekutuar…
Njëherë nga armiqtë tanë që na thithën gjakun,
Më pas nga njerëzit tanë matrapazë të dëshmuar
Që s’ta ditën vlerën dhe ta hëngrën hakun.
Pushoftë në paqe shpirti yt i ndritur,
Ashtu siç i dhe dritë jetës kudo!
Madhështia jotë nga qielli kish zbritur
Dhe atje vendin e ke pa dro.
/ALMA S.ZYBERI/