Data 4 janar e vitit 2017 shënon 57 vjetorin e vdekjes së filozofit, shkrimtarit e gazetarit Albert Kamy.
Nobelisti Kamy u largua nga kjo botë në moshën 46 vjeçare. Ai ishte nga ata francezë të vendosur prej kohësh në koloninë e dikurshme franceze, në Algjeri.
I sëmurë nga tuberkulozi që në adoleshencë, kjo sëmundje do ta ndiqte Albertin dhe në rininë e tij, duke e penguar më vonë për të pasur një jetë si gjithë të tjerët.
Pasioni i tij ishte gazetaria, ku filloi që në Algjeri, përmes Alger Republicain, Ce Soir e gazeta të tjera, duke vazhduar më pas me gazetën Combat në Francë, e cila do ta bënte një njeri të njohur të Rezistencës franceze.
Që në vitin 1935 ai ishte anëtar i Partisë Komuniste franceze, por në vitin 1937, meqë ai kishte mbrojtur qëndrimet nacionaliste të disa algjerianëve, e cilësuan trockist dhe e përjashtuan nga Partia.
Sigurisht që në kujtesën e adhuruesve të letërsisë ai vjen gjithmonë si autori i kryeveprës me titull “I huaji”.
Në këtë përvjetor të vdekjes së tij ne sjellim në Gazetën Zëri një nga letrat që Kamy i shkruante dikur nënës së tij.
“Ti nuk më kupton, e, megjithatë, je e vetmja, e cila mund të më falë. Janë të shumtë ata, që bërtasin në të gjitha mënyrat e mundshme, se unë jam fajtor; dhe, kur ma thonë një gjë të tillë, e kuptoj se nuk është e vërtetë. Janë të tjerë ata, që kanë të drejtën për të ma thënë; dhe e kuptoj se është e arsyeshme të përpiqem të fitoj faljen e tyre. Po faljen ua kërkoj atyre, të cilët e di se mund të falin. Thjesht kështu. Të të falin, pa të kërkuar që ta meritosh këtë, që të presin. Por puna është që thjesht të flasësh me ta, të rrëfesh çdo gjë e të marrësh faljen e tyre. Atyre, të cilëve mund t’ua kërkoja, e di mirë se, në ndonjë kënd të zemrës, me gjithë vullnetin e mirë, fshehin pamundësinë e mungesën e dijes për të falur. Një njeri i vetëm mund ta bënte këtë, të kishte forcë të më falte, po kundrejt tij nuk kam qenë kurrë fajtor dhe i kam dhënë tërë zemrën; e sidoqoftë mund të nisesha për tek ai, e kam bërë shpesh këtë në heshtje, por ai tani ka vdekur e unë jam i vetëm. Ke mbetur vetëm ti, im më, po ti nuk më kupton e nuk mund të më lexosh. Kështu që po të flas, po të shkruaj, vetëm e vetëm ty; dhe kur të kem mbaruar rrëfimin, do të të kërkoj falje, pa dhënë shpjegime se përse. Dhe ti do të më buzëqeshësh”. /ZËRI/