Ardijan Thaçi
17 shkurt 2008 : dita e shumëpritur tashmë kishte ardhur.Pas shumë vitesh vuajtje,shtypjeje,tranzicioni dhe kompromiseve të dhimbshm e Kosova më në fund do të shpallte Pavarësinë e saj dhe do të bashkohej në mesin e shteteve të lira dhe demokratike të botës.
Ajo nuk ishte një ditë e zakonshme si të tjerat,më kujtohet si sot ajo ditë e acartë dimri tek po rrija ulur para televizionit dhe prisja që deputetët e Kuvendit të Kosovës të shpallnin atë që të gjithë ne po e prisnim me padurim,të shpallnin Kosovën shtet.
Dhe ndonëse isha akoma shumë i ri në atë kohë sytë mu mbushën lotë gëzimi kur në Kuvend u lexua Deklarata e Pavarësisë,ajo për të cilën kishim pritur shumë,ajo për të cilën kishin dhënë jetë shumë.Ngado që shkoje atë ditë,ngado që shikoje shihje vetëm gëzim në fytyrat e çdonjërit,shihje shpresën për një të ardhme më të mirë,për një jetë më të mirë…
Por,sot gjashtë vjet pas,Kosova nuk është shteti që të gjithë ne e deshtëm,nuk është shteti që të gjithë ne e ëndërruam,nuk është shteti që i plotëson kërkesat e qytetarëve të saj.
Gjashtë vjet pas,Kosova është shtet por pa sovranitet,shoqëri pa barazi,është i vetmi vend në Europë qytetarët e të cilit nuk kanë të drejtë të lëvizin pa viza,është vendi më i varfër në Europë,vendi ku një pjesë e popullatës jetojnë në varfëri ekstreme dhe nuk kanë bukë për të ngrënë,vendi ku shumë fëmijë në vend se të jenë në bankat shkollore si bashkëmoshatarët e tyre i sheh të bredhin rrugëve duke kërkuar lëmoshë,apo duke bërë punë të ndryshme sa për të siguruar mbijetesën për vete dhe familjet e tyre.
Eshtë e dhimbshme teksa sheh sot shumë familjarë të dëshmorëve pa mbështetje institucionale,është e dhimbshme teksa sheh sot shumë veteranë të luftës pa një vend pune,me kushte të mjerueshme jetese,është e dhimbshme që sot akoma janë të zhdukur edhe rreth 1000 qytetarë të Kosovës,dhe edhe më e dhimbshme është të shohësh lotët në sytë e familjarëve të këtyre personave të cilët dhanë gjithçka që patën,edhe jetën e tyre,për lirinë të cilën ne sot e gëzojmë,për këtë shtet në të cilin ne sot jetojmë.
Gjashtë vjet nga shpallja e pavarësisë Kosova akoma nuk ka arritur të dalë nga rrënojat e së kaluarës,përkundrazi,është zhytur akoma më thellë e dita ditës duket se po fundoset.
Gjatë këtyre gjashtë viteve kemi parë të ndërrohen presidentë,qeveri,ministra,zëvendësministra e gjithçka tjetër,por,fatkeqësishtë nuk kemi parë që të ndryshojë diçka për të mirë e duket se nuk do të shohim edhe një kohë të gjatë.
Kosova ishte një rast ” sui generis ” dhe e tillë mbeti.