Sahit Osmani
Diçka po ndodh me kujtesën time
paska humbur shikimin e syve tu
dritën që e kullonte vesën e luleve
dashurinë që të shikohej sy më sy
Ç’doje më tepër nga e pamundura
që të çlironte shpirtin të jetë i lirë
të shijonte ngjyrat aromën e luleve
at’qiell ëndrrash që s’mund t’arrijë
Diçka po ndodh me kujtesën time
vështrimi yt i ndezur çenka shuar
diçka po mjegullohet e pakuptimtë
e humb imazhiin tënd të rrëzëlluar
Me krahë të zogut fluturon zemra
kraharorit si të copëzave të qiellit
të arrijë gjer te e papërsëritshmja
çast që njëherë i dhurohet njeriut!