Sahit Osmani
I pafuqishëm jam me heshtjen tënde të kuvendoj
Nisem drejt teje asnjëherë s’të arrij
Vetëm e kaluara më rri peng në zemër
Me çastet e lumtura rrallë shkrepëtin si vetëtima
Ngarkuar me dritë mbushur me dashuri
Ndoshta fytyra ime të duket si fushë e përmortshme
Me dritën djegur të syve psherëtinë flakë
Dhe në detin e thellë të dashurisë
Shkëlqen drita jote si pasqyrë e fëmijërisë
Kjo tregon se ti s’je e pazemër e pashpirt
Me heshtjen tënde nisem të kuvendoj çdo ditë
Si i dashuruari që nuk e pranon braktisjen