Nëse Villarreal-i arrin në gjysmëfinalen e Europa League-s, i pesti në një turne ndërkombëtar për “Nëndetësen e Verdhë” pas atyre të arritura në 2004 (Kupa Uefa), 2006 (Champions League), 2011 dhe 2016 (Europa League), merita nuk është e mundur t’i atribuohet vetëm Unai Emery dhe dashurisë së saj të shfrenuar për konkursin e dytë evropian. Ai e fitoi atë për tre vjet me radhë me Sevilla-n, midis 2014 dhe 2016 dhe luajti në finale me Arsenalin në 2019.
Mbrapa kësaj ka shumë më tepër, 11 fitore dhe një barazim për ekipin e fanellës së verdhë, që ëndërron finalen e parë kontinentale në historinë e saj, duke filluar me një grup lojtarësh të pasur me talent.
Që nga maja me veteranët Albiol dhe Parejo; Foyth dhe Pau Torres janë dy kolona mbrojtëse pavarësisht se janë relativisht të rinj (përkatësisht 23 dhe 24); 21-vjeçari Samuel Chukwueze po shihet si një nga të huajt më interesantë të La Liga-s.
Dhe pastaj është Gerard Moreno. Mbërriti në Villarreal kur ishte vetëm 18 vjeç, me kalimin e kohës ai u bë një sulmues me efektivitet dhe cilësi të madhe, dhe sot ai nuk është vetëm një nga shënuesit më të mirë në La Liga dhe ndoshta edhe në futbollin evropian, por ai është një simbol i vërtetë dhe njeriu i momentit për Nëndetësen e Verdhë.
Le të fillojmë me numrat: në 2021, Moreno shënoi 17 gola dhe bëri gjashtë asistime në të gjitha garat.
Më shumë se Haaland (16 gola dhe gjashtë asistime) dhe Mbappé (19 gola dhe tre asistime), më shumë se kushdo tjetër në Evropë, përveç Messi-t (19 gola dhe tetë asistime) dhe Lewandowski-t (22 gola dhe tre asistime).
Çështja është që këto shifra nuk janë asgjë e re, ato nuk përfaqësojnë një shfrytëzim, përkundrazi ato janë një konfirmim i asaj që ka ndodhur në sezonet e fundit. Moreno, në fakt, e mbylli sezonin 2019/20, pika e parë e referencës për Villarreal, me 20 gola dhe gjashtë asistime mes La Liga-s dhe Copa del Rey.
Një performancë që i hapi dyert e ekipit kombëtar spanjoll ndaj tij, me të cilin ai vërtetoi statusin e tij si një sulmues ndërkombëtar. Që nga debutimi i tij në 15 tetor 2019 (Suedi-Spanjë 1-1), ai ka zhvilluar dhjetë ndeshje dhe ka shënuar pesë gola me “Roja-n”, e fundit në ndeshjen kundër Kosovës në 31 mars.
Karriera e Morenos ndjek dy paralele historish: njëra është ajo e rritjes graduale, e ngadaltë, por e pathembshme, e një sulmuesi me cilësi atipike; tjetra është ajo e një njeriu që e ka ndërtuar fatin e tij në një mënyrë mjaft të veçantë, që nga fillimi i jetës së tij në futboll, kur ai preferoi të bashkohej me Villarreal sesa të pranonte një propozim nga Real Madrid.
“Me familjen time”, tha ai, “ne menduam se një ekip si Villarreal mund të ishte i duhuri për mua: Unë isha i ri, kam luajtur për Badalona-n pas kursit të të rinjve me Espanyol, dhe Villarreal gjithmonë ka treguar interes të madh kundrejt meje , edhe kur kam luajtur keq. Në atë pikë ishte e natyrshme të refuzohej Real Madrid”.
Pas tre sezonesh me të rinjtë, ai bëri debutimin e tij në ekipin e parë në moshën njëzet vjeç, në Segunda División, por më pas Villarreal preferoi ta linte atë një vit në huazim te Mallorca, ku ai zhvilloi një sezon të shkëlqyeshëm 2014/15 (16 gola në të gjitha garat) por më pas vendosi të largohej nga Nëndetësja e Verdhë dhe të kthehej te ekipi i tij i preferuar, Espanyol.
Kjo zgjedhje disi e çuditshme, disi e papritur, duke marrë parasysh që edhe atëherë Villarreal kultivonte ambicie evropiane çdo sezon, ndërsa Espaynol vështirë se do të kishte shkuar përtej luftës për të mos zbritur nga kategoria.
Kjo u shpjegua nga Moreno me fjalë të thjeshta: “Unë u ktheva në shtëpi, për mua ishte një zgjedhje e pashmangshme, diçka shumë e bukur. Espanyol është një klub unik, ka historinë e tij, është një ndjenjë që një lojtar mbart brenda përgjithmonë”.
Pas tre sezonesh në rritje (fillimisht shtatë, pastaj 13, pastaj 19 gola) me ekipin e dytë të Barcelonës, ishte e pashmangshme që disa oferta të shkëlqyera do të mbërrinin. Ekzistonte mundësia e kthimit te Villarreal, por edhe e ngjitjes në elitë, duke pranuar ofertën e Atlético Madrid.
Edhe në atë rast, Moreno i befasoi të gjithë, duke zgjedhur të luante përsëri për Nëndetësen e Verdhë edhe pse Gerard më vonë mohoi që Simeone kishte vendosur të vinte bast për të.
Që atëherë, dhe tani jemi në sezonin 2018/19, Moreno ka vazhduar të zhvillojë aftësitë e tij, të përmirësohet në mënyrë eksponenciale, të marrë vendin e tij si titullar dhe të bëhet një nga sulmuesit më vendimtar dhe të paparashikueshëm në Spanjë.
Ai nuk është një qendër sulmues statik dhe me një ndikim të madh fizik, më tepër një sulmues i shkathët, teknik dhe imagjinar, i cili di se si të gjendet nga shokët e tij të skuadrës në të gjitha zonat e fushës dhe udhëheq topin veçanërisht me të majtën, këmbën e fortë; kur është duke shënuar, megjithatë, Gerard nuk e lë peng as këmbën tjetër, dhe në fakt këtë vit ai ka shënuar pesë herë me këmbën e djathtë.
I pagabueshëm nga penalltitë (11 nga 11), Emery shpesh e vendos atë gjithashtu si sulmues të dytë ose sulmues anësor përkrah një sulmuesi tjetër, për të qenë i saktë, Paco Alcácer.
Nga shkurti deri më sot, pasi u kthye nga një problem i vogël muskulor, ai ka regjistruar 15 gola në 15 ndeshje midis La Liga-s dhe Europa League-s, nga të cilat gjashtë në raundet e nokautit kundër Salsburgut, Dinamo Kiev dhe Dinamo Zagreb. Kurrikulumi më i mirë i mundshëm, në moshën 29 vjeçare, rrethi i një karriere anormale, mbase me trofeun e parë ose me arritjet e mëdha personale.
Objektivat janë dy: të fitojmë Europa League me Villarreal dhe një Evropian i luajtur si protagonist me Spanjën e Luis Enrique.
Në dritën e cilësive tekniko-taktike të Moreno-s dhe shokëve të tij të skuadrës, si dhe performancës së luhatshme të sulmuesve të tjerë spanjollë (Morata dhe Rodrigo mbi të gjitha), është praktikisht e sigurt që Moreno do të jetë pjesë e skuadrës për turneun kontinental.
Në të vërtetë, ka të ngjarë që do të varet nga ai që të veshë fanellën startuese. Do të ishte shpërblimi i duhur për një lojtar të nënvlerësuar deri më tani, për të mos përmendur injoruar, si dhe për një rreth të vogël analistësh dhe entuziastësh.
Albanianpost.com