Rrugën gjashtëkilometërshe nga Studenqani drejt Suharekës, të martën e tetë tetorit 1968, Osman Gega e bënte në këmbë.
Në kokë mbante plisin e bardhë, e mbathur kishte qysele të gomës. Si çdo ditë ishte nisur edhe atë të martë për të shkuar në shkollë. Asokohe gjimnazi në Suharekë kishte pasur vetëm dy klasë, si paralele e ndarë nga Prizreni, shkruan sot “Koha Ditore”. Të dyja klasat kanë qenë të vendosura në objektin e Shtëpisë së Kulturës, në katin e dytë. Sot aty ka vetëm gërmadha, ngaqë objekti është djegur në vitin 2002.
Dita kishte qenë me qiell të hapur e me diell. Qyteza atë ditë ishte e mbushur me qytetarë më shumë se çdo ditë tjetër. Arsyeja ishte se dita e martë mbledh të gjithë në tregun javor, që vazhdon edhe sot të jetë e tillë. Osmani, atëherë djalë 21-vjeçar, kishte mbajtur orën e parë të mësimit dhe e kishte vazhduar të dytën pa pushim. Por, pas të dytës kishte pushim.
“Në klasë erdhi Haxhi Bajraktari e më ndau në një qosh”, filloi rrëfimin Gega, që nuk ta mbush syrin që ka kapur të shtatëdhjetat. Entuziazmi e përfshin edhe sot kur flet për atë ditë.
“Nga brenda xhaketës nxori flamurin kuqezi. Më tha që sot ke me e bajt e me ngrit këtë flamur në Suharekë”, vazhdon Gega. Ai kishte ngurruar në fillim, pasi këtë meritë donte t’ia linte Haxhiut, që ishte organizator. Deri në atë moment Gega nuk e dinte se çka ishte organizuar për atë ditë…