Sahit Osmani
I mungova atdheut në ditën e lirisë
Po kthehesha nga dëbimi i dhunshëm
(Armiku në rrathë ferri me darë na pat shtrënguar
E dhimbshme ishte rruga
Plagët kullonin gjak deri në palcë të shpirtit)
S’dija të qaja a t’i gëzohesha trishtimit
Liria më zuri në rrugë
Kthimi ishte i madhërishëm
Atdheut i mungova në ditën e lirisë
Nuk iu gjenda në çastet më të vështira
Ai më priti gëzueshëm edhe pse i vrarë e i djegur
(Po a mund të shkilen yjet në qiell
Aq liria e atdheut mund të vritej
Vriten njerëzit e digjen shtëpitë
Po ai shndrrohet si zog feniks
Më i bukur bëhet më i shndritshëm
Liria e tij të zen kudo që të jesh
Nëse me trup e shpirt atij do t’i shërbesh)
Rruga e kthimit ishte tjeter nga ajo e dëbimit
Me lirinë po kthehesha i lirë rrugës së atdheut