E kanë quajtur “Profet i zymtë”, “Kumbar i trishtimit”, “kryeprift i patosit”, “thumb i ashpër”, “horr i penduar”, po Leonard Cohen, është tekstshkruesi, poeti e muzikanti që s’e bën nana tjetër. Bashkë me Bob Dylan, Jimmy Page, Jim Morrison e të tjerë, kanë bërë që në një kohë, në një gjeneratë, kur shumica ishin të çorientuar dhe të deziluzionuar, të thonin me fjalë e tinguj atë çfarë të tjerët ndjenin e nuk e shprehnin dot: zemërimin e dëshpërimin e gjeneratave, thellësinë e kuptimin e jetës. Ata kanë arritur të kapin imagjinatën dhe ëndrrat e gjeneratave të gjashtëdhjetave, shtatëdhjetave, tetëdhjetave e nëntëdhjetave, duke i përdorur e përshtatur bukur në lojën e fjalëve e të muzikës.
Disa thonë se ishin pak 82 vjet jetë për të, porse ai do të rrojë gjithnjë. Sensual e krejt i veçantë në lirikat e këngëve, në muzikë, e në poezi, Cohen ishte çdoherë ose i adhuruari i madh ose anashkaluari i madh. Ata që i kanë hapur dyert për ta njohur thellësinë e trishtimit të tij, e kanë dashur fort, ata që i kanë mbyll ato, s’kanë mundur ta njohin asnjëherë.
Cohen bënte pjesë në kategorinë e legjendës së nënvlerësuar. Për muzikëdashësit e tij, duke përfshirë dhe shumë tekstshkrues, ai ishte ndër më të mirët, por asnjëherë nuk ka gëzuar një hit botëror, në kuptimin e popullaritetit, ose një album platin. Ai ka thënë se një imazh i caktuar i tij është ai i poetit feminist që këndon këngë për “melankolinë dhe dëshpërimin” dhe pëlqehet vetëm nga ata që dëshirojnë të jenë “poet feminist”.
Për disa ose për shumicën, mund të mos ketë qenë këngëtari më i mirë, muzikanti më i mirë e as më i pashmi, por Leonard Cohen kishte shumë karizmën, shumë poezi në fjalët e në paraqitje, dhe një inteligjencë të jashtëzakonshme. Ndoshta, për kanadezin, stili i të kënduarit i të cilit i detyrohet më shumë kanconeve frënge dhe këngëve hebreje, se sa folkut amerikan, ai ishte gjithmonë më i dashur në Evropë se sa në Amerikën e Veriut. Në një shkrim të hershëm, në një revistë folku “Sign Out” shkruhej: “Asnjë krahasim nuk mund të bëhet në mes të Leonard Cohen-it dhe ndonjë fenomeni tjetër”. I tillë ishte Cohen.
Mbaj mend se kënga e parë që kam pëlqyer qe “Dance me to the end of love”, për të adhuruar më pas “Famous Blu Raincoat”, e dashuruar në tekstet, në muzikën e në poezinë e tij.
Ai mbetet poeti i lirë, nopran e vetmitar. Poeti që duket se shkruan për ndodhitë e zakonshme në jetën tonë, për të hyr në thellësinë e terrin e botës që fshehim. Nga bota e dukjeve në terrin e bukurinë e fshehtësive tona, të vërtetave të fshehura skutave të shpirtit. Poezia e muzika e artistit është cilësuar jo e lehtë për t’u kuptuar e tejet komplekse për disa. Cohen i vuri në dispozicion muzikës poezinë e thellë, dhe është kjo thellësi vargjesh që lind ‘moskuptimin’ me të. /Gazeta JNK/