Qazim THAÇI
Tashmë ti ka dalur nga jeta ime
Dhe tashmë ik, edhe përtej diellit, përtej qiellit
Por, dije kudo të shkosh mallkimin tim do t’a kesh
Tashmë ke ikur nga ëndrrat e mija dhe ke barrën e mallkimit
Ik, sepse ke shpirtin e ngarkuar me smirëzi
Ik ,se s’je asgjë më pak se një kundërshitur e pa ndjenjë
Tash kur më hapat nuk ti dëgjojë e as gënjeshtrat tua si përpijë
Ik, se tik- takun e orës dua ta harrojë bashkë me mizoritë tua
Tashmë ke dalur nga jeta ime dhe kurr s’do të jesh aty.
Më as në thjerëzat e syve të mi, nuk do te jetë silueta jote
Ik ,dhe kudo të shkosh do ta kesh barrën e mirësisë time
Për mashtimin e madh gjykimi të pret heret a vonë.
E shiu, e bora, e dielli, e gjelbërimi që botën që do e fërfëllijnë
Shpirtin tëndë të zi vetëm do e rëndojnë si një pleh rruge
Ti kudo të ikësh, nuk mund ti ikësh barrës së shpirtngushtësisë sate
As nuk do mund të ikësh nga mallkimi I mirësisë me verbërinë tënde
Ik,Ik, Ik,se mallkimi të ka zënë dhe dhembjen e madhe s’ta durojë
Se nuk kam aq shpirt me të pa kaq qelbësirë ik, e shko përtej dellit , përtej qiellit
Atje ku bota ka errisirë siç e ke shpirtin ti ,se vetëm errësira është shpëtimi yt
Atje do gjezdisësh si e çmendur, se bota e njeriut nuk të përçapë e pabesë .