Enver Sulaj
Nuk mund të jetë harrimi,
Metaforë për dashurinë,
Pas idilës së këputur përgjysmë,
Ti braktise dhe poezinë.
Ja, vitet ikën shpejt,
E ne, ç’të kujtojmë më parë?
Bredhjet shtigjeve pafund,
-Janë plagë që djegin si zjarr.
Nuk mund ta besoj kurrë,
Se harrimin e paske dashur shumë,
Flijimet janë të trishta, janë mall,
Që vërshojnë si lumë.
Mes vargjesh e kujtimesh të ëmbla,
Mbetën ditët pafund, kur s’kishte natë mbi dhe.
Kur s’do të ketë mëngjese tjera,
Vallë, ku do të mbetemi ne?!
Nëntor, 2019