Abdullah THAÇI
E kam pas dikur një gjysh, ai quhej Avdyl Asllani, në moshën 2 vjeçare kishte mbet jetim pa babën.
Si i vetmi fëmij, pa vllezer dhe motra, deri në moshën 18 vjeçare për rritën e tij u kujdes nëna e tij, Nazlija.
Në këtë moshë, si mijra të rinjë shqiptar të Kosovës, futet në listën e atyre djemve dhe burrave dhe e nisin për Tivar. Mes shumë të tjerve në këtë grup ishte edhe kusheriri i gjyshit, Shabani.
Siç tregonte gjyshi, rrugën për në Tivar e kishin kaluar këmbë nga Prizreni në Kukës e nga aty drejt Shkodrës, e nga këtu drejt e në kasaphanen e Tivarit.
Rruga nga Morina (Kukës) deri në Shkodër (kufiri Malit të Zi) sigurohej nga ushtarët dhe policët e diktatorit Enver Hoxha, me qëllim mos rastsisht po ik ndonjëri nga ta!
Në Tivar shqiptarët ishin rendit në rresht për dy, njërin rresht i therrnin me bajonetë e rreshtin tjetër i mbytnin me tompuz (çekan çeliku në formë sfere me thepa ). Tregonte se si para syve të tij vdisnin shqiptarët, mes tyre edhe baca Shaban.
Ky kishe qëllu në rreshtin ku i mbytnin me bajonetë, e ku fati kishte dashtë që plagosej rëndë, por të mbijetonte.
Tregonte se si tre ditë e tre netë kishe duruar plagët i mbuluar me kufoma, deri sa kishin ardhur iltalianët dhe i kishin kontrolluar trupat, i kishin marr të plagosurit dhe të njëjtit i kishin dërguar në spital. Në spital kish qëndruar tre muaj, për tu ri kthyer pastaj në shtëpi.
Në shtëpi nuk e kish pas gjetë nënën, pasi që ia kishin përzën, me pretekstin se ty nuk të takon kjo pasuri, sepse je e veja e Asllanit, tani kur më mbete pa djal, nuk ke pse rri këtu!
E gjitha kjo histori, e ka një përfundim.
Fal Zotit, Avdyli u kthye gjallë e shëndosh, ai ktheu edhe nënën në truallin e vjetër. Pas një kohe Ai u martua me gjyshen time Fatimen, me të cilën lindën 6 fëmij, katër djem e dy vajza. Fëmiu i parë djal, ju kishte vdekur foshnje.
Sot nga gjaku i Avdyl Asllanit jemi 19 nipa e mbesa. Fal Zotit po rritemi dhe po trashëgohemi më tutje.
Kjo është një pjesëz e historisë së gjyshit tim i rritur jetim. Edhe pse vdekjen e pa me sy, ai nuk vdiç, e nuk ju shua as hisja, sepse kështu deshi Zoti i plotfuqishëm,
Ai që na jep jetën dhe na cakton ditën e vdekjes.
Sot kur e kujtoj gjyshin, më kujtohen shumë tregime e ngjarje. Ai më mësoi se si nuk duhet të hakmerrem por edhe të mos harroj.
Në rriten time Ai u kujdes për zhvillimin tim logjik, ai më bënte shumë pyetje, e assesi nuk mi jepte përgjigjet.
Mes tjerash, një herë më pat pyet, a është më mirë me ken i menqur a i dijshëm?!
Edhe pse Ai jeton në jetën e përjetshme, unë ende vazhdoj për këtë pyetje t’ia kërkoj përgjigjen!
P.S. Pavarsisht lutjeve dhe intrigave të njerzve, Zoti i di të gjitha, asgjë nuk ndodhë pa dijen dhe caktimin e Ti.
Unë fle i qetë, sepse kisha një gjysh që më mësoi se si duhet ti përkulem vetëm Zotit.