Shkruan: Sahit F. Osmani
E ha korozioni fjalën kur lëkundet
Dhëmbi i kohës e shemb përdhe
Qëndron vetëm ajo që s’ përkulet
Tingujt dhe rrokjet gjakosin grilat
Palca e shpirtit është fjala gjuhë
Në thellësi të mendjes lëshon rrënj
Mbruhet nga ashti kur ndizet gjaku
Bishë e egër palcën mos t’ia lëpij
E dhimbshme bukuri e shpirtit
Jo e mishtë e trupit pa asht’
Edhe flakë në zemër po të ndizet
Do t’i qëndrojë kohës në çdo çast
Ylberi i mendjes i ndërton urat
Të ec koha mos të kthehet mbrapsht