Nexhmije Hajdari nga Krusha e Vogël e Prizrenit katër muaj më parë e kishte takuar vdekjen me një dëshirë – që në amshim t’i takonte pesë djemtë dhe burrin. Ata ishin vrarë në mars të 1999-s dhe mbetjet e tyre mortore ishin zhdukur nga forcat serbe të sigurisë.
Përgjatë një dekade e gjysmë të mbushur me dhimbje, e ndjera Hajdari ishte dashur që tri herë të merrte pjesë në varrimin e mbetjeve të më të afërmve të saj. Por as tri ceremoni varrimesh nuk kishin mjaftuar që ajo t’u jepte lamtumirën e fundit djemve të saj, ngase ende njëri prej tyre figuron si i pagjetur.
“Në dhjetë ditët e fundit të jetës vazhdimisht na thoshte se po du me shku edhe unë te djemtë e mi. Po ishte në merak që edhe njëri s’u gjet. Thoshte: dua që të shkoj t’i shoh të gjithë bashkë. Vazhdimisht i përsëriste këto fjalë”, ka thënë Flurim Hajdari, djali i vetëm i mbetur gjallë i Nexhmijes, tashmë të ndjerë.
Në kohën kur forcat serbe të sigurisë ia kishin mësyrë Krushës së Vogël, Flurimi ka qenë pjesëtar i UÇK-së i vendosur në Reti. Në saje të këtij angazhimi ka shpëtuar nga masakra e 26 marsit 1999. Por këtë fat nuk e kanë pasur vëllezërit dhe babai i tij.
Më i vogli prej vëllezërve të vrarë ishte Murseli, vetëm 13 vjeç. Ndërsa mbetjet e vëllait tjetër, Veselit, që asokohe ishte 17 vjeç, priten me ankth nga familja Hajdari, anëtarët e së cilës sot jetojnë në shtëpinë e rindërtuar në kodër të fshatit./koha ditore/