Dr. Halil Berisha, një nga figurat më të shquara të mjekësisë në Prizren dhe një ndër pionierët e ortopedisë në Kosovë, lindi më 11 prill 1949 në fshatin Buqe të Opojës, ku kaloi fëmijërinë e tij. Më vonë, familja Berisha u shpërngul në Prizren, ku Halili përfundoi shkollën fillore dhe gjimnazin, të cilin e mbaroi më 1967.
Pas gjimnazit, fillimisht u regjistrua në Fakultetin e Veterinarisë në Sarajevë, por më vonë e orientoi rrugën e tij drejt mjekësisë së përgjithshme në Universitetin e Beogradit, të cilin e përfundoi më 1974. Po atë vit, ai filloi punën si mjek në Qendrën Medicinale të Prizrenit. Fillimisht shërbeu në repartin e përgjithshëm, por pas dy vitesh u specializua në Ortopedi dhe Traumatologji në Klinikën e Ortopedisë në Lubjanë, duke e përfunduar specializimin më 1981.
Pas kthimit në Prizren, themeloi repartin e parë ortopediko-traumatologjik në qytet – të dytin në Kosovë pas atij në Prishtinë. Ishte ortopedi i parë prizrenas dhe punoi me përkushtim dhe sukses deri në ditën tragjike të 3 qershorit 1989.
Gjatë viteve të represionit serb, dr. Halili u dallua jo vetëm si profesionist i shkëlqyer, por edhe si njeri i guximshëm. Në kohën kur mjekët detyroheshin të nënshkruanin certifikata vdekjeje me shkaqe të rreme për kufomat e demonstruesve apo të të arrestuarve të torturuar, ai nuk pranoi të nënshtrohej. Me ndershmëri dhe trimëri të rrallë, shkruante të vërtetën në çdo rast, duke e ekspozuar veten ndaj rrezikut të madh nga strukturat represive të kohës.
Dr. Halil Berisha dha një kontribut të jashtëzakonshëm në trajtimin e të plagosurve gjatë demonstratave në Zhur dhe Dushanovë, duke i bërë ballë presionit dhe ndëshkimeve të mundshme. Veprimtaria e tij e pakompromis në shërbim të popullit dhe të së vërtetës, e vuri në shënjestër të organeve serbe të sigurimit. Meqë arrestimi dhe torturimi i tij do të shkaktonin reagim të madh publik, autoritetet serbe dyshohet se shestuan një plan më të errët – helmimin.
Në fillim të qershorit 1989, në rrethana të dyshimta dhe në mënyrë misterioze, dr. Halili u helmua. U shtrua në klinikën e Shkupit, ku edhe ndërroi jetë. U varros në Prizren, duke lënë pas një trashëgimi profesionale dhe morale që do të kujtohet përherë.
Muharrem Qafleshi, Opoja dhe Gora ndër shekuj, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2011, fq. 217–220.
Marketing
