(Një migrant te varri i Presidentit të ndjerë I.Rugova)
Të përulem me respekt,
Më fal që po të shqetësoj
Në pushimin tënd të amshueshëm,
I dashur, President Rugova.
Më fal që po derdh lotë
Si nuk i ka hije burrit,
Po dua ta shterr një det lotësh
Për prindër, për atdhe, për Ju.
Se bashkë e patëm lidhur nyje
Atë ëndër hyjnore
Në pikësynimin tonë të shenjtë;
Bashkë ecëm me kokë në trastë,
Bashkë u dogjëm dhe u poqëm në prush
Deri në Ditën sublime të Pavarësisë.
E sot, mosha e hënës së pesëmbëdhjetë
U shter e mbeti drapër kasapi
Në fytin tonë të ngushtë
Kurban për t’u therë.
Mjer ne, u kthyem në hënorë e fantazma
Endur dyerve të dynjasë
Andej ku fle dielli.
Kjo vjeshtë, President, u vonua,
U fsheh thellë në gji dimri
E ne si shtërgë të vonuar
Po ikim të plasur e të hutuar.
Nuk ka, President, ngrohtësi Jugu,
Andej bën akull Veriu,
Dhimbje për të ,
Po Atdheu pushoi të jetë yni!
Pushoi dhe lagjja ime e sertë
E heshti si hesht një vuv
Më ndjek pas vetëm yshtje e nënës mitike
Që thur e çthur me kufij të Evropës cinike.
Po, President, nëse loti im arrin
Deri te ashti yt i urtë,
Bëju të fala dëshmorëve:
Ja ku e keni atdheun e untë…
Ushujzat ia kanë shterë burimet në damarë
E rritën ia kanë ndalë,
Qengji jo nuk rritet
Kur lëkura e ujkut
Mbi kokë i rri varë.
Sot po ndahen motet
Në dymijë dhe pesëmbë dhjetë
Kosova ime e zbehtë, me shpresën refren,
E dëshpëruar pret… e pret.
Lamtumirë, President, Lamtumirë!
Kur nata i vë sytë në gjumë,
Në rrugën që çon e nuk kthen,
Karvani i të mjerëve ecën si lumë.
Shkruan: Hajdar Mallaku