Sahit F. Osmani
Toka e paska goditur qiellin me gurë
Me dru dhe me hekur e paska goditur
Lumenjtë stërkalash qenkan ngritur
Ta shuanin zjarrin e ndezur me sherr
Paska ngritur pluhur e tym pa u ndal
T’ia mjegullojë yjet diellin dhe hënën
T’ia nxijë kaltërsinë e faqet me blozë
Ta rrotullojë dhe ta shkelë me këmbë
Qenka bërë natë e zezë e frikshme
Dita s’paska çelur me syrin diellor
Rrebeshe dhe stuhi qenkan ngritur
Horizontet paskëshin bubulluar…
Qenka zgjuar toka nga gjumi i rëndë
Ëndrra e trishtuar e paskësh mallkuar
Gur e dru e dhe’ qenkëshin ngjizur
Pajtim me qiellin paskëshin kërkuar!