Sahit Osmani
Me ngjyrat dhe aromat e dashurisë
e pikturova buzëqeshjen tënde
ndonëse furçën ma e trazonte era
vështrim i përndezur më forconte
Doja t’i nxirrja të fshehtat në dritë
pa maskën që ndërthurë të keqen
i mbidashuruar sa s’ka më në jetë
i largova t’gjitha ngjyrat e vdekjes
Më turbullonin ndjenjat me dyshim
m’i ndërprisnin hovet e frymëzimit
dukej se s’më shikonin me adhurim
dashuria që më magjepste shpirtin
Tani ti je largë, e lirë, dhe e çliruar
nëpër rrugët e panjohura të botës
me buzëqeshjen tënde të pikturuar
më shikon me shikim shpërfillës !