Historia e Silvana Beqirajt, e cila u gjet e vrarë 4 vjet më parë në Francë, është rikthyer në vëmendjen e shtypit britanik. Kështu “The Guardian”, i ka kushtuar një artikull të plotë vrasje së mbuluar me mister, e cila nuk është zbardhur dhe familja e saj kërkon të dijë të vërtetën.
Në ditën për diell në shtator të vitit 2014, trupi i pa jetë i shqiptares 33-vjeçare Silvana Beqiraj u gjet në kanalin Lunel, të kënetës së Montpellier. Policia franceze fillimisht supozonte se ajo ishte mbytur. Nuk kishte shenja lëndimi, por ajo ishte tërësisht e zhveshur dhe për këtë shkak hetuesit dyshonin për një vrasje të mundshme, shkruan Tirana Today.
Silvana ishte me origjinë nga fshati Ndërmenas, i rrethit të e Fierit. Ajo ishte nënë e dy fëmijëve, dhe ishte divorcuar nga burri. Ajo kishte emigruar 4 vjet para se të gjendej e vdekur në Francë, dhe fëmijët e saj të vegjël i kishte lënë te prindërit e saj. Një tjetër grua shqiptare, Bukurie Elmazi, gjithashtu nga Fieri, kishte shkuar në Francë bashkë me Silvanën në vitin 2011, duke e bindur atë të emigronte për “mundësi më të mira”, sipas familjes së Silvanës. Elmazi kishte qenë ajo që kishte identifikuar dhe trupin e viktimës në vitin 2014.
“Ajo na tha se kishte shkuar atje për t’u kujdesur për një grua të moshuar”, thotë babai i Silvanës, Mehmet Beqiraj, i cili është një fermer. “Por ne të gjithë kishim dyshime”, vijoi ai.
Një hetim lidhur me vrasja te mundshme të shqiptares u hap në Francë, dhe shumë shpejt u zbulua se Silvana kishte qenë e përfshirë në një rrjet prostitucioni në Montpellier, por familja ende nuk e ka idenë se çfarë ka ndodhur me të. Shkaku i saktë i vdekjes nuk është vërtetuar kurrë nga policët ose ekspertët mjeko-ligjorë, dhe deri më sot askush nuk është arrestuar ose akuzuar.
Familja e Silvanës refuzon të pranojë se vajza e tyre është trafikuar, duke mos dashur të pranojnë që ajo ishte prostitutë për një vullnetare.
“Nëse do ishte prostitutë ajo nuk do na sillte shumë para”, thotë vëllai i saj (i cili nuk do të identifikohet), një burrë i rraskapitur nga dhimbja. “Ajo na dërgonte shumë para. Nëse ajo do kishte tutor, ai nuk do ta lejonte që ajo të na dërgonte para “.
Megjithatë, provat flasin ndryshe.
Vëllai i saj thotë se burrat që “morën Silvanën në Francë” ende jetojnë në fshat, ndërsa Mehmet pohon se Silvana ka dërguar vetëm shuma të vogla parash, kur ajo ishte në gjendje. Sigurisht, nuk kishte asnjë shenjë pasurie në shtëpinë e familjes.
Pas lajmit për vdekjen e vajzës së tij, Mehmet udhëtoi për në Montpellier për t’u takuar me policinë.
“Shqiptarët [në konsullatë] siguruan vetëm një përkthyes dhe asgjë tjetër. Unë u trajtova keq dhe ata ishin arrogantë dhe më injoruan mua,”thotë ai.
Trupi i Silvanës u mbajt nga mjekët në Francë për shtatë muaj. Kur u lirua, familja u informua se do të paguante minimum 6,000 € . “Ne nuk kemi para, por i gjetën” thotë Mehmeti.
Jeta në fshat nuk ishte e lehtë për Silvanën. Si me shumë gra nga komunitetet tradicionale shqiptare, ajo u martua me mblesëri kur ishte vetëm 20 vjeç.
Pas pesë vjetësh, Silvana u divorcuar dhe u kthye në shtëpinë e familjes me fëmijët e saj. Brenda një viti Silvana takoi Nuri Çela, një burrë nga një fshat fqinj. Jo shumë kohë pasi çifti u zhvendos të jetonte bashkë, Çela u qëllua për vdekje ndërsa hynë në shtëpi. “Ishte çështje borxhi”, thotë nëna e Slvanës, Yllka, duke qarë.
Sipas një gazetareje, Laureta Rroshi, Silvana i kishte dhënë paratë një bande trafikimi për të organizuar transportin e saj dhe ta fuste atë në rrjetin prostitucionit në Francë. Silvana më pas ndryshoi mendjen dhe kërkoi që paratë të ktheheshin.
Është e pamundur të thuhet saktësisht pse Silvana pranoi të shkonte në Francë. Por ajo që dihet për trafikimin e grave nga Shqipëria rurale është se atyre u premtohet një jetë më e mirë, pastaj përfundojnë duke u lidhur me borxhin si rezultat i shpenzimeve të zhvatura për udhëtimin dhe strehimin të vendosur nga trafikantët. Familjet e tyre në shtëpi marrin kërcënime nëse nuk respektojnë vendimet e bandave.
“Edhe fëmijët e Silvanës ishin të vetëdijshëm se nëna e tyre ishte trafikuar në Francë”, thotë Rroshi.
‘Bandat që transportojnë gratë janë brutale’
Në fund të viteve 1990, qeveria shqiptare filloi të pranonte se trafikimi i grave ishte një problem serioz. Ekspertët u sollën për të këshilluar se si të identifikojnë viktimat dhe të ndjekin penalisht autorët.
Përkundër përpjekjeve të tilla dhe miliona dollarëve të derdhura në zbatimin e ligjit kundër trafikimit, ai mbetet një problem serioz në rajonin e Ballkanit në përgjithësi dhe në veçanti Shqipërinë, shkruan Tirana Today.
Statistikat e Agjencisë Kombëtare të Krimit tregojnë se në tremujorin e tretë të vitit 2017, shumica e vajzave dhe grave të trafikuara në Britani të Madhe ishin nga Shqipëria. Vëmendje e vogël i kushtohet krimeve të lidhura me trafikimin në Shqipëri, që do të thotë pak pengesë.
Udhëtimi nga qyteti portual jugor shqiptar i Vlorës në Brindisi, në bregdetin italian, është rreth 90 minuta me anije me motor, prandaj Vlora u bë e njohur si qendër e trafikimit të Shqipërisë. Sot, Fieri është më famëkeqi, por Vlora ende ka problemet e saj.
“Unë mendoj se trafikimi po zvogëlohet”, thotë Balida, një oficere e ngrohtë dhe miqësor e njësisë antitrafik në Vlorë. “Nuk ka më banda, vetëm burra që u ofrojnë martesë vajzave. Ata shkojnë me gatishmëri në Itali ose kudo. “
Sipas Balida, dënimet për trafikantët janë të rralla, sepse viktimat “refuzojnë të bashkëpunojnë”. “Kur ne i kërkojmë dikujt që të denoncojë thotë jo. Ky është profesioni im. Pra, nëse ajo nuk mendon se është një viktimë, pse duhet të ndërhyjmë? Unë mendoj, më shumë se klientët, kriminalizojmë vajzat. Ata nuk janë nën presion, për vajzat që kam takuar flas”.
E pyetur se sa trafikantë janë arrestuar, Balida përgjigjet pa hezitim. “Asnjë,” thotë ajo.
“Ne kemi grupe të përfshira në trafikim por nuk kemi dëshmi për t’i arrestuar ata. Vetëm i mbajmë nën vëzhgim, por nuk kemi dëshmi se ata e bëjnë këtë”.
E pyetur nëse është në dijeni të rastit të Silvana Beqiraj, ajo u shpreh: “Po, por askush nuk do të dalë në skenë. Ndoshta ajo vetëm bëri armiq, dhe të gjithë janë të frikësuar “, tha ajo.
Në Shqipëri, ndëshkimet ndaj viktimave të trafikimit janë aq të ashpra sa ato janë bëtë të zakonshme. Organizatat antitrafik dhe policët tregojnë tregime të zymta për torturën e shkaktuar ndaj vajzave dhe grave që përpiqen të arratisen.
Një viktimë 20-vjeçare, e cila u largua për të zbuluar se ishte shtatzënë me një nga burrat që abuzoi, u gjet dhe u çua në një qendër rehabilitimi. Ajo ishte rrahur barbarisht, por fatmirësisht ishte gjallë.
Në një sallë pritjeje të madhe, të rehatshme komunale në qendër, rreth 20 punonjës, vullnetarë dhe banorë ulen, ndërsa të afërmit sillen rreth e rrotull me qetë.
Sara, një nga banore, thotë se ajo ishte trafikuar nga një burrë lokal kur ishte 13 vjeç. “Ishte një njeri që besoja të ishte i dashuri im, por më shiti me tre burra në Tiranë dhe më çuan në Itali” thotë Sara, e cila ka një fëmijë që jeton me të në një strehë. “Për mënyrën se si u përdhunova, u rraha, u turpërua dhe u trajtova si bagëti, ishte gjithçka anti-njerëzore”. Sara u arratis, kur iu tha të shkonte në një bordello të re në qytetin e vogël pranë Torinos.
“Unë shkova në polici dhe falënderoj Perëndinë që mbrojti”, thotë ajo. “Më dërguan për ndihmë te Organizatës Ndërkombëtare për Migracionin dhe më ndihmuan të kthehesha në shtëpi. Por policia në Vlorë nuk më besoi. Ata thanë se po gënjeja sepse isha prostitutë në Itali dhe se ishte zgjedhja ime e lirë. Ata më thanë do më arrestonin nëse do i shqetësoja përsëri.
Tashmë katër vjet pasi vdekjes së Silvanës policia nuk ka asnjë detaj të ri për rastin në fjalë. “Ishte një kujtesë e tmerrshme dhe rrezikshme prostitucioni i ngrave shqiptare”, thotë një zyrtar i policisë Europol aktualisht në post në Shqipëri nga Evropa perëndimore. “Bandat që transportojnë femra për këtë qëllim janë disa nga më brutalët që kemi hasur. Edhe rusët kanë frikë prej tyre. “
Gazetarët në Tiranë dhe Fier thonë se asnjë lajm nuk kanë marrë nga Franca në lidhje me hetimin për një kohë të gjatë. Policia në Montpellier gjithashtu pohon se asnjë informacion nuk është në dispozicion.
Varri i Silvana është vendosur në një arë të thatë të tokës mbi fermën e familjes së saj. Të afërmit e tjerë janë varrosur atje, thotë Yllka. Ajo fillon të qajë dhe kërkon ndihmë për të gjetur se çfarë ka ndodhur me vajzën e saj. “Policia nuk interesohet, këtu ata vetëm mendojnë se vajzat janë të gjitha prostituta. Por dikush duhet fajësuar”, thotë ajo.
Varr është thjesht një pllakë e ngulitur në një tokë të vështirë, e stolisur me një fotografi të Silvana. “Ne ende nuk kemi mundësi për të rregulluar me plakë varrin e Silvanës”, thotë Mehmet, duke e prekur fotografinë. Në pllakë është emri i Silvana, dhe datat e lindjes dhe varrimit të saj. Asnjë datë e vdekjes, sikur familja do të refuzojë të pranojë, deri sa të ketë përgjigje se si vajza e tyre vdiq. TIRANA TODAY