Shkruan: Sahit F. Osmani
Është palca e shpirtit
Që flet me gjuhë të zemrës
Është fllad përvëlimtar
Dhe lule e vesës
Prek me dorë lartësitë e yllit
I gjen fundin oqeanit
Ecën me jetën e njeriut
Rreth e rrotull rruzullimit
Dhe poet e ka diellin
Që natyrën z’bukuron
Me këngë zogjsh e mund trishtimin
Me mjalt jetën e rinon