Shkruan: Ditar Kabashi
Kohët e fundit sikur është rritur tendenca e qasjes mohuese e besa pesimiste ndaj ndodhive në Kosovë. Kam përshtypjen se po teprohet në këtë. Me gjasë, nuk po e shohim realitetin kthjellët, ashtu siç është natyrshëm: i çiltër si kristali.
Po kritikohet investimi i madh në ndërtimin e rrugëve.
Por, ja, doli që edhe këtu vetë t’ia shohim hairin. Për bukuri po shtrohen autostradat miliardëshe në Kosovë. Përndryshe, kush e di sa i vështirë do të ishte udhëtimi me këta autobusë që po e largojnë popullatën nga ky vend. Mirë edhe që po synohet me çdo kusht rritja e numrit të studentëve. Pse, a të kemi rini të pashkolluar? Si të konkurrojnë pastaj fëmijët tanë me ata të rajonit e të botës mbarë?! Pa diplomë, s’ka! Ka apo s’ka dituri, kjo është sekondare.
Po çfarë bre, terciare. Fundja, hiç s’ka lidhje kjo. Zaten, kriteret për pranim në universitete publike nuk janë shpallje nga Zoti. S’janë të shenjta. I ndërrojmë. Bile edhe propozimi është i gatshëm: pranim me automatizëm. Lista e gatshme, e rifreskuar disa herë ndoshta. Ky proces a bëhet duke shtypur ndonjë sustë automatike apo qysh, ende nuk dihet, por këto pastaj janë çështje teknike. Me rëndësi të ketë një ujdi në parim e të gjendet zgjidhja dypalëshe nga një vullnet i njëanshëm.
Në shkolla fillore po barazohet gjuha shqipe amë me gjuhë të huaja. Avancim! Ne jemi tej evropianë, kozmopolitë! Punë e madhe që fëmijët tanë nuk i kuptuakan shumë fjalë të “Lahutës” së Fishtës. A po e kuptojnë Rihanna-n kur ajo këndon? Po. U krye muhabeti. Edhe ashtu, si Kosovë, kulturalisht, në arenën ndërkombëtare përfaqësohemi nga Rita Ora, e jo, ta zëmë, nga ndonjë nobelist të letërsisë a paqes, të cilin, sigurisht, as që do ta hasnim në mediat tona.
Sa mirë edhe që duhet të pajisemi me dokument udhëtimi për të dalë jashtë vendit. Çka u mor vesh, të kalohet ashtu si bagëtia pa pasaportë? Kjo na nderon dinjitetin, së pari njerëzor, të racës sonë. Na jep identitet. Pritjet e gjata para ambasadave reflektojnë karakterin tonë kombëtar; elementet si durimi e qëndresa në ideal (qoftë edhe për një vizë) janë të mishëruara pandashëm me unin tonë.
Madje edhe radhët e pleqve para bankave për të marrë pensionet e tyre të majme nuk duhet paragjykuar. Thjesht, ata po dëshmojnë para dynjasë se edhe të moshuarit e vendit tonë janë po aq të zhdërvjellët sa edhe të rinjtë.
Reduktimet e rrymës po kundërshtohen ashpër. Pse kaq vrer, kur në anën tjetër ankohemi se jemi bërë robër të teknologjisë dhe as që i ndërrojmë dy llafe me njëri-tjetrin në shtëpi a jashtë saj. Ja pra, një rast historik: fikja e dritave afron njerëzit e madje nxit romancën.
Mbase, të gjithë, përveç nesh, e kanë të qartë se duhet të jemi mirënjohës për krejt këto begati e lehtësime që na i mundëson (pu)shteti ynë. E përderisa nuk u përhap edhe “Ebola”, t’ia dimë shyqyrin!