Shkruan: Avdi Ibrahimi
Nga viti 1371 deri në vitin 1571 Turqisë iu deshën 200 vite për ta pushtuar në tërësi token e arbërit,pra 200 vite qëndresë bënë arbërit,200 vite krenari arbërore,200 vite dhimbje dhe tragjedi në token arbërore.Pas 200 vite qëndrese bien në dorën e turqëve edhe Ulqini dhe Tivari,ku barbaria turke okupuese i shkatërroi pamëshirshëm këto qytete dhe shum qytete e vendbanime arbërore duke vra arbër nga të gjitha grupmoshat,ku një pjesë e arbërve kishin ikur në Italin fqinje duke e mbushur këtë shtet me “rracë” arbëreshe.
Nga viti 1371 deri në vitin 1912 plot pesë shekuj e gjysmë kombi arbënor që më von u quajt shqiptar i cili kishte hequr të zitë e ullirit nga sllavët dhe grekët,tani njejtë po hiqte të zitë e ullirit edhe nga turqit.Kështu nga keqtrajtimet, reprezaljet,plaqkitjet, dhunimet,uzurpimet,vrasjet,ky popull edhe pse i madh aso kohe,filluan nga dhuna e pushtetit dhe fesë (ideologjisë), një pjesë e popullsisë të kaloj në ortodoksin greke, një pjesë në ortodoksin pravosllave,dhe një pjesë po islamizohej.Megjithkëtë shqiptarët arritën ti mbajnë tre kuvende të mëdha si ai në Dukagjin të Matit,kuvendi i dytë në Podgoricë dhe ai i treti në Prokuple në skajin më verior të Arbërisë,kuvende këto që u mbajtën në vitet 1602 dhe 1603.Ku kërkohej të vazhdonte kryengritja kundër Perandorisë Otomane turke dhe greko e pravosllave.
Në këta shekuj të zaptimit Osman shqiptarët njohën një periudhë lirie,me heroin kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu,nga 28 nëntori i vitit 1443 ku në Krujë ngriti flamurin me shkabën dy krenare,e deri 11 vjet pas vdekjes së tij më 1468.mandej turqit zaptuan Kështjellën e Shkodrës,mbas një qëndrese e trimerie të jashtëzakonshëm,fillon një periudhë e errët për shqiptarët nga viti 1479.edhe pse nuk do të mungojnë kryengritjet e herë pas hershme,të frymzuara nga heroi kombëtar Skënderbeu,por megjitha atë ato kryengritje shuhen nga një ushtri që aso kohe ishte më e forta në botë,Perandoria Osmane.
Kështu pas shum kryengritjesh e përpjekjesh shqiptarët arrin në vitin 1912 ta shpallin Pavarsin e Shqipërisë me ngritjen e flamurit kombëtar të Skënderbeut në Vlorë nga plaku Ismail Qemali,Në aktin e Pavarësimit të Shqipërisë morën pjesë nga Kosova dhe viset e tjera shqiptare që mbeten jashtë shtetit posa të themeluar.
Himni i Flamurit është himni kombëtar i Shqipërisë që nga shpallja e pavarësisë më1912. Himni, shkruar nga Aleksander Stavre Drenova ( ASDRENI ), njihet zyrtarisht në Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë si Himni i Flamurit.
Himni Kombëtar
Rreth flamurit të përbashkuar
Me një dëshir` e një qëllim,
Të gjith` atij duk` ju betuar
Të lidhim besën për shpëtim.
Prej lufte veç ay largohet
Që është lindur tradhëtor,
Kush është burrë nuk frikohet,
Po vdes, po vdes si një dëshmor!
Në dorë armët do t`i mbajmë
Të mbrojmë atdhenë më çdo kënd,
Të drejtat tona ne s`i ndajmë;
Këtu armiqtë s`kanë vend.
Se Zoti vetë e tha me gojë
Që kombe shuhen përmbi dhe,
Po Shqipëria do të rrojë;
Për të, për të luftojmë ne!
O flamur, flamur, shenj` e shenjtë,
Te ty betohemi këtu,
Për Shqipërin` atdhen` e shtrenjtë,
Për nder` edhe lavdimn` e tu.
Trim, burrë quhet dhe nderohet
Atdheut kush iu bë theror;
Për jet` ay do të kujtohet
Mbi dhe, nën dhe si një shenjtor!
Luftrat ballkanike qenë një ogur i zi për popullin shqiptar të lasht e autokton të Ballkanit, ku pjesa e madhe e trojeve shqiptare dhe shqiptarët u ndanë dhunshëm nga fuqit e mëdha dhe mbetën jashtë kufijëve politik të Shqipërisë,në kuadër të kësaj padrejtësie që iu bë Shqipërisë dhe shqiptarëve,zuri fill Lëvizja për Çlirim dhe Bashkim Kombëtar të tyre me Shqipërinë.Brenda kësaj Lëvizje mbijnë organizata e grupe të shumta e nga më të ndryshmet,të cilat në mendjet e programet e tyre politike objektiv kishin sëndërtimin e dëshirës së flaktë për tu bashkuar më amen e vetë SHQIPËRINË.
Lënia e gjysmës së trojeve shqiptare jashtë kufijëve politik të Shqipërisë,pushtuesit sllave e grek zbatuan planet e tyre djallëzore,në përndjekjen e shqiptarëve ku nisi shpërngulja e tyre me dhunë për në Turqi.me qindra e mijëra shqiptarë u shpërngulën me dhunë e metoda të ndryshme çnjerëzore,dhe kështu filloi kolonizimi i trojeve shqiptare në Kosovë e Çamëri.
Mirpo Mbretëria serbo-kroato-sllovene,e në veçanti mbretria e Serbisë në krye me gjakpirsin e “Cërrna Rukës”,Nikolla Pashiçin,përkundër djegieve,reprezalieve,dhe dëbimeve të shqiptarëve për në Turqi e Shqipëri,nuk ia doli ta pastroj Kosovën,Maqedonin Perëndimore,viset shqiptare që administrativisht ndodheshin nën Serbi,ku përfshihej Lugina e Preshevës,si dhe viset shqiptare nën Malin e Zi.Ndërsa, Greqia duke zbatuar metodat ma barbare ndaj çamëve,arriti gati tërësisht ta pastroj Çamërinë prej shqiptarëve.Një gjendje e tillë e rëndë e shqiptarëve mbreteroi edhe pas luftës së Dytë Botërore nën pushtimin e Jugosllavisë së Titos,ndonse shqiptarët morën pjesë në Luftën Nacionalçlirimtare,kundër pushtuesve nazifashist.Të gjithë ata shqiptarë e shqiptare që morën pjesë në Luftën Antifashiste u zhgënjyen,ku shumica e pjesmarrëse të kësaj lufte u eleminuan,u vranë,u burgosën, e u dënuan dhe vuajtën dënimet e tyre burgjeve të Jugoslavisë.Me qindra të tjerë u menjanuan nga jeta publike,shoqërore dhe ekonomike duke vuajtur më pastaj për bukën e gojës.
Policia sekrete jugosllave OZNA dhe më vonë UDB-a,në çdo kohë e moment i ndiqnin patriotët shqiptar,i burgoste dhe i torturonte çoftë edhe për “fajin” më të vogël.Por megjithë këtë rezistenca e popullit shqiptar në Kosovë dhe viset shqiptare vazhdon me Lëvizjen pë Çlirimin dhe Bashkimin Kombëtar.Të gjitha këto organizata,grupe të vogla e të mëdha,shpeshëherë e quanin vetën lëvizje.Sipas mendimit tim këto lëvizje nuk ishin për vete,secila prej tyre veç e veç dhe një nga një,por ishin pjesë të lëvizjës së kahershme kombëtare shqiptare.Organizata ilegale nga ana e shqiptarëve janë formuar më së shumti pas Luftës së dytë botërore e këtej.Lufta e Shaban Polluzhës me shokët e tij bashkëmendimtar e bashkëatdhetar që i kthyen pushkën Jugosllavisë dhe Serbisë fashiste si dhe kuislingëve shqipfolës të Fadil Hoxhës.Këtë e dëshmojnë proceset e shumta penale që u zhvilluan në gjyqet e Jugosllavisë,të cilët kishin për objektiv likuidimin e patriotëve shqiptar në vitet 1945,1946,1948 dhe procesin e kurdisur të Prizrenit në vitin 1956 ku u dënuan me qindra patriot shqiptar me burgim të rëndë dhe një pjesë e tyre edhe u pushkatua,siç ishte rasti: Marie Shllakut,Ajet Gërgurit,Halim Spahisë e shumë të tjerë.Këto procese penale politike nuk kanë pushuar as pas procesit të montuar të Prizrenit.
Proqese gjyqësore penale të motivuara politikisht ka patur edhe në vitin 1951 në Gjilan nxirren në gjyq një grup patriotësh të udhëhequr prej Jusuf Humollit,më 1957 nxirret në gjyq grupi i Rexhep Abdullahut,më 1961 nxirret para gjyqit organizata e udhëhequr nga Kadri Halimi dhe Ali Aliu nga Presheva,më 1964,nxirret para gjyqit organizata e udhëhequr nga Adem Demaçi.Gjatë hetimeve policët,udbashët gjakpirës kanë zbatuar metodat më të egra e tejet shtazarake për të nxjerr të dhëna dhe fakte të imponuara për ta pranuar “fajin” e pa qenë.Pas demonstratave të vitit 1968 të cilat i udhëheqi Osman Dumoshi u vra i riu Murat Mehmeti,më 1975 u montuan edhe dy procesa tjera politike kundër Adem Demaçit dhe të tjerëve si dhe të një grupi studentësh të udhëhequr nga Adem Rukiqi.Pas demonstratave të vitit 1981 u nxorën në gjyq njëri pas tjetrit,siç ishte prof Mr.,Halil Alidema,regjisori Ekrem Kryeziu,prof.Mr.Ukshin Hoti dhe Mentor Kaçi e shum të tjerë.Pastaj nxirret para gjyqit grupi i udhëhequr nga Hydajet Hyseni e shum e shum të tjerë.