Arbër A. Rexhaj
(Në përkujtim të publicistit Adnan Abrashi)
Dje nuk desha të thoja asnjë fjalë të vetme, por sot patjetër që po. Këto do t’i them për herë të parë, edhe pse krejt subjektive, e personale. Ndokujt do t’i lë përshypje, ndokujt do t’i duket e zakonshme, por në fakt vdekja e tij e papritur për ne që e njihnim ishte e jashtëzakonshme, sepse prisnim që edhe më tutje ta kishim bacën Adnan me punën dhe përkrahjen e tij të vazhdueshme.
Krejt ndodhi papritur. Në shtabin zgjedhor komisionerët raprtonin për rezultatet zgjedhore. Kur kthej kokën dy djemtë e tij nuk ishin aty. E kuptova se c’kishte ndodhur. Baca Adnan kishte pasur edhe një problem të njejtë muaj më pare, para se të ndërronte jetë. Por prita. Dola në oborrin e gjërë të shtabit tonë zgjedhor, pas meje me lot në sy mu afrua një kandidate për asamble, Alisa, e cila qante. Qarja e saj ishte e thëllë, dëneste dhe me zë nxirrte dhembjen. Nuk u durova, dhe thirra mikun tim më të mirë. Na la, më tha. Nuk munda t’ia ktheja asnjë fjalë të vetme. M’u duk se një ‘tull’ e rëndë më ra në kokë.
Hyra në shtab dhe i pash fytyrat e vërenjtura të gjithë aktivistëve, asnjëri nuk fliste, disa qanin, disa ishin skuqur, disa heshtnin por asnjëri nuk lëvizste. Nuk ju thash asgjë. Sigurisht që doja, por nuk dija cfarë t’u thosha, por edhe nëse do të dija, nuk kisha asnjë pikë të forcës. Hipa në veturë dhe u nisa drejtë e në shtëpinë e bacës Adnan. Në vendin kur duhej të kthehesha, pash veturën e spitalit tek sillte trupin e tij. U ndala, e ktheva rrugën dhe nuk shkova aty. Nuk munda!
Më parafytyrohej dhembja që ndienin familjarët për të, nuk mund ta paramendoja mikun tim me dhembjen e babës, të cilin e kisha përjetuar vetë si fëmijë. Ika, nuk më kujtohet nëse kisha mundur të bëj një sy gjymë atë natë…
Një njeri të urtë, dhe njëkohesisht shumë aktiv në jetën shoqërore e politike, e kishte kapur vdekja, rëndom vdekja do të na kap të gjithëve, por ai kishte ende për të dhënë e për të thënë!
Sa herë që jam takuar me të, në duar kishte libra, dhe gazetat kryesore të vendit. Dhe si zakonisht një shkrim të tij publicistik të botuar në ndonjërën prej tyre. Muhabeti ynë i përbashkët ishin shkrimtarët; Henri Miller, Herman Hesse, Albert Kamy, Ernest Heminguejdhe shkrimtar të tjerë egzistecialist. Por pikëtakimi ynë ishte “Siddharta” e Herman Hesses.
Atij i pëlqente kjo novelë apo roman, e cila ishte e diskutueshme nga kritikët letrar. Ndërsa unë kisha diplomuar me këtë vepër. Baca Adnan njejtë sikurse Siddharta e kishte mësuar gjuhën e detit, mimikën e njerëzve, maskat e tyre, gjuhën e pafolur të tyre. Shkurt e kishte njohur llojin, racën! Ai e njihte jetën në krejt dimesionet shpirtërore, njejtë sikur Siddharta, prandaj më sfidonte më personazhin e tij. Siddharta më në fund kishte ikur në qetësinë e tij, baca Adnan në paqen e tij. Ndërsa ne në jetën tonë, në luftën tonë…