Ylli u zgjua në mëngjes. Tek po ngritej nga krevati, jashtë në oborr dëgjoi disa zogj duke kënduar. Hapi dritaren. Ishte një ditë e bukur dhe e qetë. Me vete mendoi: Ç’ditë e mrekullueshme! Po sikur të dalë sot e të bëj ndonjë pikturë. Posa e mendoi këtë ide mori ngjyrat, brushat fletët e vizatimit dhe u nis. Derisa po ecte, ai pa se fushat ishin mbushur me lule. U ndal. Pamje për pikturë! – i shkrepëtiu në mendja nga pamja magjike. Dhe mu aty filloi të ngjyroste botën që e shihte përballë vetes.
Sapo doli nga pjesa e prapme e pyllit, Ylli pa diçka që po qëndronte në tokë. Në fillim mendoi se ishte ndonjë lepur por lepuj nuk kishte në ato anë. Vendosi që të shkonte atje. Kur u afrua më shumë pa se ishte një zog i vogël. E mori në dorë. Ishte një zog shumë i bukur. Tek po e sodiste bukurinë e zogut ai dëgjoi një zë:
– Qenka shumë i bukur ky zogu yt.
Ai ktheu kokën dhe pa një të moshuar.
– Nuk është zogu im, sapo e gjeta këtu në tokë, ndoshta ka rënë nga foleja e tij, – ia ktheu Ylli.
– E çfarë do të bësh me të tani? – e pyeti njeriu i panjohur.
-Dua ta marr në shtëpi, ta shoh çdo ditë dhe të këndojë për mua, ia ktheu Ylli. I moshuari psherëtiu. E di që nuk më njeh mua dhe as unë nuk të njoh ty, por nuk është mirë që zogut t’i mohohet qielli, sepse aty është vendi ku ai i përket dhe atje ndihet i lumtur. Nëse e merr në shtëpi ai do të mërzitet dhe nuk do të këndojë fare.
-E mirë, çfarë të bëj me të? – e pyeti Ylli.
– Lëshoje në folenë e tij dhe ti mund të vish ta shikosh kur të duash. Ai vetëm kështu do të jetë i lumtur, – iu përgjigj plaku. Më pas ktheu shpinën dhe filloi të ecte.
– Po kush jeni ju? – e pyeti me zë të ngritur Ylli.
– Ndërgjegje më thërrasin të gjithë…- u dëgjua bindshëm zëri i plakut.
Tek po e vendoste zogun në fole, ai mendonte se ç’emër i çuditshëm. “Ndërgjegje”…
Ai nuk e pa më të moshuarin, por biseda me të i mbeti përgjithmonë në mendje.
Altin Hoxhaj kl. VII/4, shkolla “Zenun Çoçaj” në Gjonaj