Poezi nga Agim Vinca
Në Paris, rastësisht, i mbusha pesëdhjetë e sa vjet.
Tani jam një vit më i madh se Naimi,
dyfish më i moshuar se Migjeni
dhe – mjekërbardhë si Lasgushi.
Për ditëlindjen time
pimë nga një gotë verë
me Veronikën nga Kili
dhe Mihain nga Bukureshti.
Ç’rastësi !
Të tre kemi njohur nga një diktaturë
(unë dy a tri)
dhe kemi ëndërruar botën e lirë.
I cakërrojmë gotat dhe themi:
Gëzuar!
Secili në gjuhë të vet;
në Paris, në botën e lirë
(A thua, vërtet?)
Në ditëlindjen time të njëqindepesëdhjetë !
(Paris, 22 maj 2002)
ANNIVERSAIRE
C’est à Paris, curieux hasard, que j’ai atteint la cinquantaine.
Cela me fait, à présent, un an de plus que Naïm,
le double de l’âge de Migjeni, quand ils moururent,
et déjà la barbe blanche de Lasgush.
J’ai fêté cet anniversaire en buvant un verre de vin
avec Véronique, la chilienne,
et Mihai, venu de Bucarest.
Curieux hasard, en effet!
Nous avons vécu, tous trois, sous une dictature,
(plus d’une même, pour ma part),
et rêvé d’un monde libre.
Nous trinquons donc, en lançant le mot
«santé»,
chacun dans sa propre langue.
Et cela au coeur du monde libre
(libre, dis-tu, pour de bon ?)
Le jour, en somme, de mon cent-cinquantième anniversaire !
(Përktheu: Aleksander Zoto)