Nuk po të shkruaj për të të thënë se të dua shumë, as për të të thënë se për ty po derdhi lot në këto momente. Ajo që sot më shtyn të shkruaj është malli që kam për ty. Vërtet, në këto momente po ndjej mall. Edhe pse nuk kam ndjenjë dashurie, mallin e respektoj, respekti për ty është e vetmja që më ka mbetur brenda meje dhe nuk po dua ta zhduk.
Malli në këto momente nuk po më lërë, vërtet, të qetë. Sot më erdhën në mendje kujtimet dhe ëndrrat që thellë i kam varrosur në shpirt, ato miliona ëndrra që, vërtet, ka kohë që kanë filluar të tretën.
Sot vetëm malli më shtyn të të shkruaj, më bën që të bashkoj edhe një herë si një mikeshë të vjetër që
kurrë nuk arrita të të hap zemrën. E vetmja ndjenjë që për ty nuk e kam shuar është respekti. Po sot kjo ndjenjë më çon në mallin që kam për ty, mallin që kam për të të parë dhe për të të shtrënguar një herë fort pas vetes dhe të ulëm me ty në një tavolinë kafeneje e të bëjmë muhabet për kohën kur nuk kemi folur në telefon… dhe për të kaluar disa çaste të bukura bashkë, thjesht, si miq të vjetër.
Dhe, ndërsa u ktheva me fytyrë nga muri, më dolën dy pika loti nga sytë e mi. Nuk e kuptova përse po qaja po vetëm kur lotët më pikuan në kafe kuptova se ishin duke bërë rrugën e tyre që kishin kohë pa e bërë, se vetëm ajo ndjenjë e mallit më bëri të shpalos edhe një herë tërë kohën.
Eja e më përqafo të të jap lumturi e zemër, do jemi një trup që rrezohet nga dielli e ndriçohet nga hëna… sepse zemra më thotë se të dua. Duhet dikur ta kuptojmë se kemi lindur për njëri-tjetrin./Yti, Memli/kosovarja/