Nga Sahit Osmani
Erdhe pas fjalës së bukur
Mbështjellur me tis metafore
Mbyllur në guaskën e dritës
Ishe si valë deti që vjen lehtas
Dhe takohet fshehtas me shkëmbin
E trembur ngjiteshe përpjetë
Sikur doje t’i prekje qiellit retë
Ato veshur me rreze diellore
Preknin stërkalat e tua
Krijonin dallgë dashurie
Ti magjepseshe
Pas veshjes së tyre
Ylberë të lidhur gërshetë
Unë të prisja si përherë
Te gjerdani i metaforave
Me tisin tënd të mbështjellë
Kisha frikë mos e grisja
Kisha frikë mos e këputja
Kisha frikë mos të humbisja
E gjatë dhe e pafund mbeti pritja