Shkruan: Eqrem Kryeziu
Fryma integruese e Lidhjes Demokratike e Kosovës besoj se ishte veçoria vendimtare që kjo parti të bëhej ajo që ishte.
Sigurisht se në thelbin e saj ishte sentimenti i fortë patriotik, sepse ne shtypeshim si shqiptarë dhe diskrimnoheshim për këtë fakt.
Por nuk refuzohej anëtarësimi i ish zyrtarëve e ish anëtarëve komunistë. Kishte një kufi ndalimi për ata që ishin komprometuar rëndë si shërbëtorë të dikaturës.
Diku më 1992, në një mbledhje të Kryesisë, Kryetari Rugova lexonte listën e të propozuarve për një komision. Më ra në vesh një emër që e dija personalisht se kishte marrë fushatë të egër e të paskrupullt diferencimi, ish zyrtar i lartë i epokës së Rrahman Morinës.
Pasi mbaroi leximin, Rugova heshti, duke pritur vërejtjet eventuale, para se të miratohej.
Atëbotë thashë:
“Zotni Kryetar, jam tërësisht i kënaqur, madje edhe krenar, se i takoj një force politike që bashkon drejtorë lokalë të regjimit, të burgosur politikë majtistë, trashëgimtarë të së djathtës, por a do të thotë se duhet të jem bashkë me ata që urdhëruan personalisht burgosjen e njerëzve?”
Rugova bëri një të rënë lapsi mbi letër dhe, kokulur, shikoj majtas e djathtas kah bashkëpunëtorët, për të shqiptuar qortimin e tij më të fortë që kishte:
“Pse, bre djem, s’po kallëzoni?”