Rrëfim nga Denis Galushi
24 Mars, 1999
Unë, NATO dhe “keksat me ujë”
– Ajo natë nuk ishte e zakonshme. Mami, me një buzëqeshje e cila pas saj u fshihte dhimbja dhe frika, më përqafoi shumë, dhe m’tha;
“Sonte, nuk do të qëndrojmë në shtëpi”.
– Babi, motra e vëllau, janë duke tëntuar ta bindin gjyshën për ta lënë shtëpin, por e kotë!
– ‘’Këtu kam lind, këtu do të vdes. Nuk e lëshoj shtëpin’’, thoshte ajo.
– Nuk kaloi shumë. E pash edhe axhën e babit, i cili me bashkëshorten e tij, inxhën tonë të dashur, tani më që të dy të ndjerë, erdhen ta shoqeronin gjyshën tonë, poashtu tani më të ndjerë.
– Babi, po përshëndetët me nënën e tij, diçka i tha në vesh, nuk e di se çfarë, e anëtarë tjerë të familjes, nuk po e marrin këtë guxim, se ‘’nesër do të kthehën’’ sërish në shtëpin e tyre, dhe nuk kanë nevoj për përshëndetje, sipas tyre.
– Terr! Rrym ka, por jo edhe guxim që ta ndezim atë. U nisëm aty, ku janë edhe të tjerët. U nisëm për Lagjen e Terzimahallës ( lagjia e Romëve, Prizren)
– Ende nuk e kam te qartë se ku kemi ardhur. Shumë njerëz të rrethuar pranë nesh. Shoki babit, Negjipi (tani i ndjerë), na thirri në shtëpin e tij. Mbrënda shtepisë së dhjetëra anëtarëshe, të strehuar në podrumin e tij të vogël, por i mirëseardhur për të gjithë.
– Diçka po ndodhte. Por, assesi ta kuptoja, edhe pse dëshiroja. T’vetmen gjë që e dija ishte urria e cila tashmë ka filluar.
– Keksat me ujë, m’silleshin nepër kokë, fatkeqsisht jo edhe ne gojë.
– Por, kujt t’i them? E, nga kush të kërkoj?
Mami, për herë të parë n’atë natë, mu ka dukë si ‘’e huaja’’.
Edhe pse katër vjeçar, por e vëreja momentin se më ‘’nuk jam fëmi, dhe duhet t’i përshtatëm ambijentit’’.
– Me dhjetëra persona mbrënda një podrumi t’vogël, por asnjë zë nuk po dëgjohej. Heshtje, e cila lëshon zëra t’frikës.
– T’gjithë po e prisnin momentin e prishjes së heshtjes.
Dhe, ja erdhi.
– Boooooooooooooom! Kërsiti!
– ‘’E, hanka phayakarde shuka’’. ‘’E, tani kërsitën mirë’’, tha Negjipi.
– Nuk e di sa ishte ora, po edhe t’më tregonin, a do e kuptoja?
– Kjo përplasje e fortë, ma ndërpreu apetitin për keksa. Por, përqafimi i nënës m’tregoi që jam në duart e sigurta…
– Nuk e di se si zbardhi ajo natë. Kemi qëndruar për katër ditë aty. Deri n’momentin kur edhe babi tha të kthehemi në shtëpi, që t’mos e lëmë shtëpin dhe gjyshën vetëm me axhën dhe inxhën e tij të shtyer në mosh.
– Shtëpia jonë, hiç më largë se pesëqind metëra nga Kazarma.
– Tani më ia nisa mu ambijentu me zëra ‘’Boom, booom’’, por këto nuk ishin njëlloj si ditën e parë.
Çdo eksplodim i bombave në Kazarmë, perveç zemrës, lënte edhe dritare të thyera në shtëpin tonë.
– Vetëm katër vjeçar, por i ‘’mësuar’’ më nga zërat ‘’booom, booom’’.
E di, disa herë kemi qëndruar në podrumin e kojshisë tonë (tani më të ndjerë), bacit Mendu, së bashku me kojshit tonë; shqiptar, turk, boshnjak, besa edhe serb ka pasur!
Ashtu, për 78 ditë resht, shumicën e kohës kemi qëndruar në shtepinë tonë, deri në momentin kur u çlirua vendi ynë…
Kur dëgjoj alarme të policisë, e shoh helikoptera, e poashtu ushtarë të huaj në rrugë, e kujtoj natën e cila më ndau nga ‘’keksat me ujë’’.
(Rrëfimi është marr i plotë nga profili i Galushit, pa ndërhyrje nga redaksia e KultPlus.)