Sahit Osmani
E di që në maj s’t’i kam thënë të gjitha
ashtu siç në prill na mbetën përgjysmë
marsit patën filluar të zbuteshin ngricat
me borën që t’i kishte mbuluar gjurmët
Dhe ja erdhi dita që të vërshojnë lëngje
në trupin tënd si nëpër rrënjët e bimëve
ti zgjohesh e heshtur me çeljen e luleve
duke dal nga një ëndërr e trishtueshme
Dhe sërish nuk arrij që t’i them të gjitha
dikush në jetë m’i ka ngatërruar shtigjet
sa afrohem pranë teje për t’i prekur lulet
aq e përsosur je në shpërthim aromash
S’i të them je qiell mbi krye që s’prekesh
magje universi ku gatuhen stinët e jetës
rrugë që të çon dhe në botën e përtejme
krijesë që di të lindesh e s’di të vdesësh!