Thuhet se Ernest Hemingway nuk pëlqente asnjë prej filmave të bazuar mbi librat e tij, dhe nëse do të kishte jetuar për të parë Chris O’Donnell-in të portretizonte atë në filmin biografik Në Dashuri dhe Luftë (In Love and War), do të vdiste në vend. Por ai kishte një 1-3-13hemingwayurrejtje të veçantë për adaptimin që Frank Borzage i bëri novelës së tij Lamtumirë Armë (Farewell to Arms) me Gary Cooper dhe Helen Hayes. Për të, filmi tradhtonte fundin e tij origjinal dhe favorizonte elementët romantikë të fabulës, duke lënë në hije përshkrimin e tij të dhunës së luftës.
Stephen King nuk është fans i Rrezatimit (The Shining) të Stanley Kubrick, ku Jack Nicholson portretizonte Jack Torrance. Sipas King, Kubrick nuk kishte arritur të kuptonte natyrën e pastër djallëzore të Overlook Hotel, kështu që filloi ta kërkonte djallin te personazhet dhe e ktheu fabulën e filmit në një tragjedi familjare me tone shumë të vagullta mbinatyrore. As performanca e Nicholson-it nuk i pëlqeu—King donte që të ishe e qartë që Jack Torrance nuk ishte i çmendur që në fillim, por u çmend kur arriti në hotel.
Filmi Psikopati Amerikan (American Psycho) i Mary Harron-it ripërcaktoi karrierën e Christian Bale-t; aty ai krijoi imazhin e tij si një prezencë skenike gazmore, karizmatike dhe frikësuese. Për fat të keq, Bret Easton Ellis, autori i librit, u ndje i fyer nga i gjithë koncepti i adaptimit të novelës; sipas tij ekzistenca e filmit minimizonte fuqinë e librit. As fundi i librit nuk i pëlqente, i cili, megjithëse ishte i vagullt me qëllim, ishte tepër i drejtpërdrejtë për shijet e tij.
Më 1994, Forrest Gump ishte 13 herë kandidat për çmimet “Oscar”, dhe mori 6 të tilla, por kjo nuk do të thotë që autori Winston Groom është i kënaqur me adaptimin e veprës së tij. Ai ishte i pakënaqur nga eliminimi i shumë elementëve të fabulës dhe pastrimin e gjuhës së përdorur dhe skenave të seksit. Pasuesin e Forrest Gump, Gump dhe Miqtë e Tij (Gump and Co), ai e hap me këtë fjali: “Kurrë mos lejo që dikush të bëjë një film me historinë e jetës tënde. E kuptojnë apo jo, nuk ka rëndësi.” Nuk mund t’i vësh faj Groom-it për këto ndjenja mllefi: producentët nuk e kishin paguar 3% që i ishte premtuar në kontratë dhe për këtë ai i hodhi në gjyq. Fakti që Groom nuk u përmend asnjëherë gjatë gjashtë fjalimeve të pranimit të çmimit nuk është se ndihmoi në përmirësimin e marrëdhënieve.
Mary Poppins mund të jetë një nga filmat muzikorë më të mirë të bërë ndonjëherë, apo jo? P.L. James, autorja e librit, nuk është e të njëjtit mendim. Ajo e urrente atë që Disney kishte bërë me personazhet e saj, që nga ‘paketimi amerikan’ i oxhakpastruesit te performanca tekanjoze e Julie Andreës-it. Sa shumë nuk i pëlqeu filmi James-it? Aq shumë, sa e la me testament që në të ardhmen asnjë amerikan nuk kishte të drejtë të punonte në adaptimet e veprave të saj.
Në vitet ‘40, J.D. Salinger dha lejen që novela e tij e shkurtër Xhaxha Wiggly në Connecticut (Uncle Wiggly in Conncecticut) të bëhej film, Zemra ime Budallaqe (My Foolisht Heart). Kaq shumë u ofendua nga historia e sheqerosur e dashurisë, saqë u betua që kurrë më kasapët e librave (dmth filmbërësit) do të preknin veprat e tij.