Nga Shkëlzen Çoça
Nuk ka më kuptim të flasësh për zhvillim kur flitet për gropa – morale, fizike, politike, shoqërore dhe ekonomike. Dhe më ironikja është se secili bie në gropën që vetë e ka hapur. Pastaj bëhet viktimë.
Çdo “reformator” hap një gropë të re dhe e quan “projekt transformues”. Çdo “patriot” që mashtron, korrupton dhe shkatërron, e quan veprimin e tij “sakrificë për atdheun”. Çdo “lider” që zhyt vendin edhe më thellë në krizë, thotë se “kjo është trashëgimia”. Dhe çdo njeri që bie, shikon rreth e rrotull për të gjetur dikë tjetër për ta fajësuar. Vetëm veten, kurrë!
Në një sistem ku llogaridhënia është fyerje e turpi është fjalë e huaj, ironikisht gropat po shndërrohen në pasuri. Nuk mbushen, por mbrohen. Disa janë bërë aq të thella, sa mund të përdoren për të fshehur të gjitha premtimet e pambajtura, tenderët e vjedhur dhe idealet e rreme.
Sistemi është ngritur në mënyrë të tillë që nuk ndëshkohet ai që e hapi gropën, por ai që guxon të flasë për të.
Sarkazma është se këtë e quajmë “demokraci”. Ironia është se e bëjmë me vetëdije. Dhe tragjedia është se jemi mësuar me gropat. I kalojmë, i shmangim, i justifikojmë. Në vend që t’i mbushim, i përdorim si arsye për të mos bërë asgjë.
Në një vend normal, njerëzit i mbushin gropat për të ecur përpara. Te ne, i hapin dhe presin që të tjerët të bien brenda.
E vetmja gjë që nuk mungon është thellësia. Jo ajo e mendimit, por ajo e gropave.
Dhe përgjigjja për të gjitha ndodhet pikërisht në thellësinë e gropës ku kemi rënë. Aty, poshtë, je i lirë të zgjedhësh: ose të fillosh të ngjitesh, ose të gërmosh edhe më thellë!